GTBT - Izrael likwiduje Nasrallaha i dokonuje inwazji na Liban

: Hubert Walas; 01 październik 2024

Israel wkracza do Libanu

We wtorek rano Liban obudził się w rzeczywistości, która od dłuższego czasu jawiła się jako coś nieuniknionego. Rozpoczęła się pełnoprawna wojna między Hezbollahem, a Izraelem.

W poniedziałek 30 września Siły Obronne Izraela ogłosiły przeprowadzenie „ograniczonej” i „ukierunkowanej” inwazji na cele Hezbollahu w południowym Libanie „w oparciu o dokładne dane wywiadowcze”. Izraelski minister obrony, Yoav Gallant, powiedział żołnierzom w pobliżu granicy, że Izrael jest gotowy do użycia sił „z powietrza, morza i lądu”. Równolegle dalej trwa kampania napadu powietrznego m.in. na przedmieścia Bejrutu.

Póki co lądowa operacja IDF trwa na ograniczonym obszarze na południu państwa, ale mieszkańcy Libanu obawiają się, że wraz z oporem bojowników Hezbollahu zakres operacji będzie rósł, zarówno w skali geograficznej, ale także i postronnych ofiar. Tym bardziej, że jak twierdzą Izraelczycy, bojownicy grupy paramilitarnej w celu ochrony mieszają się z ludnością cywilną lub wręcz używają ludzi jako tarcz.

Celem operacji Izraelczyków (przynajmniej na ten moment) ma być neutralizacja bojowników, a także infrastruktury w bezpośrednim sąsiedztwie granicy. Prawdopodobnie mowa o kilku osadach wzdłuż granicy z Izraelem.

Amerykanie ustami sekretarza obrony Lloyda Austina poparli ograniczony zakres operacji wzdłuż granicy, jednocześnie ostrzegając przed rozlaniem się walk. Austin ostrzegł też Iran przed wkraczaniem do walki, zapowiadając “surowe konsekwencje” jeśli się na to zdecyduje.

Wbrew komunikatom IDF, część analityków, w tym Elijah Magnier, analityk wojskowy i bezpieczeństwa, sądzi, że ruchy Sił Obrony Izraela wskazują na znacznie większy zakres operacji. “Z otwartych źródeł [wywiadowczych] wnioskujemy, że Izraelczycy przygotowali co najmniej 18 brygad. Mówimy więc o 70 000 do 100 000 żołnierzy” - twierdzi Magnier. Według premiera Libanu, kraj stoi w obliczu jednego z najbardziej niebezpiecznych etapów w swojej historii.

Do walki weszła elitarna 98 dywizja spadochronowa, która była już mocno aktywna w Gazie. Na czoło operacji wysunęła się również 7 brygada pancerna, która ma być śmietanką izraelskich jednostek pancernych. Z drugiej strony należy pamiętać o przewagach “grania na własnym boisku” Hezbollahu. To będzie inna kampania od tej w Strefie Gazy.

Inwazja, choć na moment pisania tego tekstu, jeszcze o ograniczonym zakresie, nadeszła niczym finał krwawej pętli zaciskającej na szyi Hezbollahu od dwóch tygodni.

W piątek 27 września, w wyniku nalotu lotniczego, Izrael zabił przywódcę Hezbollahu Hassana Nasrallaha, który stał na czele szyickiej grupy paramilitarnej od 1992 roku.

Wysokie kierownictwo IDF cyklicznie powtarzało, że zna dokładną lokalizację Nasrallaha i jest w stanie go wyeliminować w każdym momencie. Dokładnie to, miesiąc temu powiedział Yossi Cohen, szef izraelskiego wywiadu - Mossadu.

Okazało się, że nie był to blef. Jeszcze 24 godziny przed atakiem na Nassrallaha, anonimowe izraelskie źródło powiedziało agencji Reuters, że Izrael poświęcił 20 lat pracy wywiadowczej by spenetrować Hezbollah i w rzeczy samej posiadał wiedzę na temat bieżącej lokalizacji szefa grupy, mimo że ten unikał publicznych wystąpień od 2006 roku.

Śmierć Nasrallaha to jednak tylko część kampanii, która zdziesiątkowała Hezbollah w ostatnim czasie. Przyjrzymy się jej dzień, po dniu.

Na tej mapie widzimy uderzenia lotnicze, które Siły Zbrojne Izraela przeprowadziły na terytorium Libanu w drugiej połowie września dokonując największych zniszczeń w kraju od dekad, oraz doprowadzając do zdziesiątkowania struktur Hezbollahu. Dla jasności - wymiana ognia między obiema stronami utrzymuje się na wysokim poziomie od wielu miesięcy, a eskalacja przybrała kaskadowy charakter od ataku Hamasu na Izrael rok temu. Jednak ostatnie dni przyniosły szczególnie duże ciosy dla libańskiej bojówki.

Zaczęło się od ataku, zdawałoby się, kojarzonego z filmami akcji klasy B. 17 września na ulicach Bejrutu i mniejszych libańskich miast, ale także w Syrii, masowo zaczęły eksplodować pagery. Wybuchy miały zabić 37 osób, a ranić blisko 3000. Ale na tym się nie skończyło. W drugiej fazie ataku, 18 września masowo wybuchać zaczęły krótkofalówki użytkowane przez członków Hezbollahu, ponownie przynosząc śmierć kolejnych 20 osób i obrażenia setek. Łącznie zginąć miało kiladziesiąt osób. Obrażeń doznało nawet 4000.

Grupa unikała korzystania z telefonów komórkowych obawiając się penetracji przez wroga z południa. Hezbollah całkowicie zaprzestał używania telefonów komórkowych na początku 2024 roku, kiedy to lider organizacji, Hassan Nasrallah, w swoim przemówieniu telewizyjnym wezwał członków grupy oraz ich rodziny do rezygnacji z mobilnych urządzeń. W lutym 2024 roku powiedział: "Wyłączcie je, zakopcie je, włóżcie do żelaznej skrzynki i zamknijcie".

W rezultacie przestawiono się na użytkowanie pagerów oraz zestawów walkie-talkie, które z resztą były używane już od kilku lat. Sam ten fakt być może obniżył czujność grupy przed infiltracją.

Jak się później okazało Mossad spenetrował łańcuch dostaw tajwańskich pagerów o nazwie Gold Apollo Rugged Pager AR-924 i krótkofalówek ICOM IC-V82. W tym celu izraelski wywiad założył co najmniej trzy firmy, które miały zajmować się produkcją pagerów. Co ciekawe obsługiwały one również zwykłych klientów, ale docelowy klient był jeden - Hezbollah. Jedną z takich firm “przykrywek” był B.A.C Consulting na Węgrzech.

Izrael miał posiadać możliwość kontroli urządzeń, w tym wysyłania powiadomień. Jedno z nich okazało się tym ostatnim. Sam materiał wybuchowy został ukryty wewnątrz baterii litowej i był praktycznie niewykrywalny.

Hezbollah przyjął potężny, upokarzający cios. Nasrallah mówił o przekroczeniu czerwonej linii. Izrael oficjalnie nie przyznał się do akcji. Jednak był to dopiero początek, a minister obrony Izraela, Yoav Gallant, powiedział wtedy izraelskim żołnierzom: „Jesteśmy na początku nowej fazy wojny - wymaga ona odwagi, determinacji i wytrwałości” - z perspektywy wydarzeń z 1 października, wiadomo co Gallant miał na myśli.

Dni, które wstrząsnęły Hezbollahem

Kolejne dni po “akcji z pagerami” to masowe ataki izraelskiego lotnictwa. Coraz więcej z bomb spadało na Bejrut i jego przedmieścia. 20 września w wyniku dużej eksplozji na przedmieściach Bejrutu ginie Ibrahil Akil Szef Operacji i przywódca sił Radwan, a także Adbul Hassan Samir - szef komórki szkolenia grupy. Hezbollah stara się odpowiadać własnymi atakami rakietowymi, ale siła rażenia IDF jasno definiuje, która ze stron znajduje się w natarciu.

Kolejne 3 dni później, 23 września, Izrael wzywa mieszkańców południowego Libanu do opuszczenia domów zapowiadając masowy atak lotniczy na budynki użyteczności cywilnej, które jak twierdzi dowództwo Izraela pełnią rolę składów broni dla Hezbollahu. Kilka godzin później na obszar południowego Libanu spada 1300 bomb. W ataku ginie 558 osób, w tym wiele kobiet i dzieci. Rannych jest ponad 1800. W ataku niemal ginie jeden z przywódców Hezbollahu: Ali Karaki.

Był to jednostkowo najbardziej krwawy dzień w Libanie od dekad. Hezbollah odpowiada atakiem 200 rakiet na północny Izrael, obrona przeciwlotnicza przejmuje większość pocisków. Jednakże kilka z nich spada na Hajfę, jedno z głównych miast Izraela, po raz pierwszy od roku.

24 i 25 września ataki są kontynuowane. Tym razem ginie w nich Ibrahim Qabisi - szef komórki rakiet i pocisków Hezbollahu. Ponadto izraelskie wojsko przesuwa dwie dodatkowe brygady na północ, zapowiadając że armia musi być gotowa na ofensywę lądową w Libanie.

26 września liczba ofiar w Libanie przekracza już 700. Dziesiątki tysięcy uciekają z miejsc objętych atakami. Władze Libanu ogłaszają, że to największa akcja przesiedleńcza w Libanie od dekad. Na forum dyplomatycznym grupa G7 proponuje 21 dniowe zawiszenie broni, ale Izrael szybko odrzuca tę propozycję.

Jedną z ofiar kolejnych 200 nalotów jest dowódca sił powietrznych Hezbollahu Muhammad Hussein Srour.

27 września Netanyahu wygłasza płomienne przemówienie na łamach zgromadzenia generalnego ONZ, ogłaszając że Izrael wygrywa na wszystkich frontach. Część delegatów wychodzi z sali, a premier Izraela nazywa ONZ “bagnem antysemickiej żółci”.

Krótko po przemówieniu Bibiego, Izrael zrzuca bomby na południowy Bejrut. W gruzach legnie kilka budynków cywilnych, o których IDF mówi że stanowiły główną kwaterę dowodzenia Hezbollahu. Kilka godzin później, już 28 września, Izrael stwierdza, że w wyniku ataku zabił przywódcę grupy Hassana Nasrallaha. Chwilę później informację tę potwierdza sam Hezbollah. Co więcej w wyniku ataku ginie kolejny wysoki przedstawiciel kierownictwa grupy, ten który ledwie przeżył 4 dni wcześniej - Ali Karaki.

Ogółem od początku czerwca ginie dziewięciu z jedenastu członków czołowego dowództwa Hezbollahu, w tym lider. Natomiast w trakcie siedmiu dni września, zostaje zabitych aż sześciu z nich. Przy życiu uchował się jedynie Abul Ali Rida, przywódca oddziału Bader. A należy pamiętać również o śmierci wysokich rangą przedstawicieli IRGC, a także Hamasu - w tym zabójstwa lidera grupy Ismail Haniyeh 31 lipca - notabene podczas zaprzysiężenia nowego prezydenta Iranu. Śmierć poniosło również wielu dowódców średniego szczebla, bez których nie może istnieć żadna armia.

Izraelski rzecznik wojskowy, podpułkownik Nadav Shoshani, powiedział dziennikarzom na briefingu, że wojsko miało wiedzę „w czasie rzeczywistym” o spotkaniu Nasrallaha i innych przywódców.

Kto zostanie następcą Nasrallaha na moment pisania tego tekstu jeszcze nie wiadomo. Jednym z głównych kandydatów jest, kuzyn Nasrallaha, Hashem Safieddine. Tymczasowym liderem jest jednak póki co zastępca sekretarza generalnego generał Naim Qassem.

I to właśnie on 30 września wygłosił przemówienie, w którym poinformował, że grupa oporu poradzi sobie z każdą agresją Izraela oraz, że Hezbollah wyznaczył już następców zamordowanych urzędników wyższego szczebla, w dalszym ciągu realizuje swoje cele i podąża ścieżką Nasrallaha.

“Zabijesz jednego, przyjdą kolejni”.

Również źródła proirańskie próbują bagatelizować śmierć Nasrallaha. Autor artykułu dla Tehran Times przypomina zamach na Al-Musawiego (czyli poprzednika Nasrallaha) i sugeruje, że miał on takie samo (niewielkie) znaczenie dla rozwoju Hezbollahu. Po zamachu na Al-Musawiego, Nasrallah miał znacznie rozbudować siły Hezbollahu. Ogólnie proirańskie media starają się forsować agendę mówiąc, że “grupa wyjdzie z tego silniejsza”, a męczenników zastąpią jeszcze bardziej zmobilizowani bojownicy.

Kierownictwo grupy najpewniej szybko się odtworzy otwierając ścieżkę kariery dla nowych twarzy, jednak obecnie grupa jest wrażliwa na kryzys dowództwa, co Izrael może chcieć wykorzystać. Jak? Przeprowadzając inwazję lądowa.

Faktem jest bowiem, że grupa dalej jest daleka od rozbicia, a ten cel osiągnięty może być w zasadzie tylko jedną drogą - wojną lądową i ofensywą IDF na południowy Liban. I w rzeczy samej scenariusz ten zaczął być realizowany niemal od razu po śmierci Nasrallaha.

Jastrzębie skrzydło izraelskiego komentariatu, od dłuższego czasu twierdziło, że sukcesy z ostatnich tygodni powinny być teraz poparte wkroczeniem izraelskiej armii na terytorium północnego sąsiada. Zdecydowana większość bojowników Hezbollahu żyje, nietknięta jest również duża część infrstruktury grupy. A dopiero neutralizacja tych zagrożeń daje według nich gwarancję likwidacji zdolności ataków Hezbollahu na północny Izrael. Tego zdania był m.in. Amir Avivi - emerytowany generał IDF, a także generał major Ori Gordin, szef dowództwa północnego IDF, który naciskał na Gallanta i Haleviego, by ci dali zielone świato do ofensywy. W końcu Gordin dostał to czego oczekiwał.

Moment, z perspektywy izraelskiego dowództwa wydawał się wyśmienity. Hezbollah w trakcie bombardowań miał stracić 20-25% swojego arsenału pocisków, choć górne szacunki mówią nawet o 50%!. Przed atakiem na Nasrallaha, trzy irańskie źródła powiedziały agencji Reuters, że Iran planuje wysłać dodatkowe pociski rakietowe do Hezbollahu , aby przygotować się na przedłużającą się wojnę. Broń, która miała zostać dostarczona, obejmowała pociski balistyczne krótkiego i średniego zasięgu, w tym irańskie Zelzale i wersję precyzyjną znaną jako Fateh 110. Zatrzymanie tego procesu również jest jednym z celów Tel Avivu.

Z drugiej strony należy pamiętać, że jeśli Hezbollah stracił 25% swojej rakietowej siły ofensywnej, to dalej w ich rękach znajduje się co najmniej 100 000 różnego typu rakiet i pocisków. Do walki ma natomiast stanąć wedle różnych szacunków od 50 000 do 100 000 bojowników, choć bliższa prawdy jest raczej ta dolna granica.

Tymczasowy lider, Qassem, w swoim wystąpieniu mówił: “Jesteśmy przygotowani, jesteśmy gotowi” - powiedział. “ jeśli wróg wkroczy drogą lądową, nasi żołnierze są gotowi stawić mu opór”.

“Jesteśmy gotowi” mówi także druga strona - Sarit Zehavi założyciel Alma Research and Education Center, położonego blisko granicy z Libanem. “W 2006 roku nie byliśmy gotowi, teraz jesteśmy”.

Szef sztabu IDF, gen. Herzi Halevi, stwierdził, że ostatnie naloty miały na celu "przygotowanie gruntu" do potencjalnego wejścia wojsk lądowych oraz dalsze osłabienie Hezbollahu.

W rzeczy samej naloty na magazyny broni, oraz przywódctwo grupy w trakcie ostatnich dwóch tygodni, można oceniać z perspektywy czasu jako zmiękczanie wroga i przygotowywanie gruntu pod szerszą operację lądową. Wojsko podało w zeszłym tygodniu, że izraelskie samoloty uderzyły w 1500 celów w ciągu zaledwie 36 godzin. Tylko w ciągu pierwszych sześciu godzin kampanii powietrznej Siły Obronne Izraela wyrządziły Hezbollahowi więcej szkód niż w ciągu 34 dni wojny w 2006 roku, powiedział major Doron Spielman, rzecznik wojskowy. Natomiast zabicie wielu czołowych dowodców miało na celu spowodowanie kryzysu decyzyjnego w momencie wybuchu wojny lądowej.

Wspomniany wcześniej Magnier, uważa że teraz celem IDF są jednostki specjalne Hezbollahu. „Jeśli spojrzymy na skład sił Hezbollahu, to składa się on głównie z jednostek rakietowych i sił specjalnych. Izrael uważa, że zniszczył większość jednostek rakietowych. Teraz Izrael chce otoczyć rozmieszczone siły specjalne - dwie jednostki na południe od rzeki Litani i jedną jednostkę na północ od rzeki Litani” - powiedział Magnier.

W obliczu rozpoczynającej się operacji lądowej w Libanie, należy również zwrócić na uwagę na niepokojące sygnały płynące z radykalnego skrzydła izraelskich opiniotwórców. 25 września na łamach poczytnego The Jersualem Post ukazał się artykuł o tytule “Czy Liban jest częścią ziemii obiecanej Izraela?”, w którym to autor powołując się na zapisy Tory zastanawia się nad kształtem biblijnego “Eretz Yisrael” i doczytuje się, że Liban również miałby znajdować się w granicach “Wielkiego Izraela”.

Tekstu raczej nie powinno się traktować jako szerszą opinię izraelskiego społeczeństwa popierającego rosnące imperialne tendencje Izraela, ale w obliczu nadchodzącej inwazji stanowi on niebezpieczny precedens szukający uzasadnienia dla potencjalnej aneksji części terytoriów. Być mocże dlatego po jakimś czasie tekst został zdjęty przez kierownictwo gazety.

Robiąc krok wstecz należy pamiętać by patrzeć na całą sytuację w ramach szerszej dynamiki zdarzeń na Bliskim Wschodzie, w której to działania Hezbollahu i Hamasu są niejako instrumentalnie wykorzystywane przez Iran starający się zatrzymać normalizujące się relacje Izraela z arabskim światem sunnitów, czego symptomem były Porozumienia Abrahama.

Dlatego też część analityków uważa, że ogromne obrażenia jakie Izrael wyrządził Hezbollahowi są idealną okazją do zawiązania sojuszy w regionie i osiągnięcia stabilizacji.

Artykuł Uriego Halperina mówi wprost o "sojuszu izraelsko-sunnickim", pod przewodnictwem Arabii Saudyjskiej. Miałby on, w krótkim terminie, zapewniać zwolnienie porwanych zakładników, zniszczenie potencjału zbrojnego Hamasu i powrót ewakuowanych mieszkańców Izraela do swoich domów. W zamian Izrael miałby dopuścić do ustanowienia "umiarkowanych rządów sunnickich na arenie palestyńskiej, libańskiej i syryjskiej" (w domyśle już bez wpływów irańskiej osi oporu). Wszystko to oczywiście miałoby zmniejszyć wpływy Iranu w regionie. W tym samym artykule autor stwierdza, że wojna w Strefie Gazy powinna zostać zakończona, a odbudowa regionu uwarunkowana demilitaryzacją i przeprowadzeniem wyborów w celu utworzenia "alternatywnego rządu palestyńskiego". W całym procesie udział miałyby brać również Stany Zjednoczone.

Takie rozwiązanie póki co jest mało prawdopodobne, ale należy zauważyć że bardziej umiarkowane media arabskie wyrażają rozczarowanie konceptem “Osi Oporu”. W artykule dla Arab News autor stwierdza, że ścięcie Hezbollahu przez Izrael symbolizuje koniec mitu irańskiej "Osi Oporu", która miała odstraszać Izrael, chronić południowy Liban i być awangardą wyzwolenia Jerozolimy i unicestwienia Izraela. Autor uważa, że Teheran przy pomocy Hezbollahu ustawił Liban w roli zderzaka na linii ognia Izraela, co przynosi katastrofalne skutki dla obywateli Libanu. Opiniuje, że Hezbollah nie zrobił nic, aby ochronić Liban i jego cywilów. Skutkiem ma być znaczne podważenie wiarygodności Iranu i całej Osi Oporu.

Orit Perlov, analityk mediów społecznościowych, która śledzi arabskie social media dla Israel’s Institute for National Security Studies, mówi o "zalewie" postów z Libanu świętujących "upadek Hezbollahu". Tamtejsi obywatele chcą, aby libański rząd wziął sprawy w swoje ręce i ogłosił jednostronne zawieszenie broni i aby regularna armia libańska zajęła południe kraju, na którym teraz działa Hezbollah, aby zaprowadzić spokój na granicy.

"Libańczycy nie chcą, aby Bejrut został zniszczony jak Gaza i naprawdę boją się powrotu wojny domowej. Nasrallah już wciągnął Libańczyków w wojnę z Izraelem, której nigdy nie chcieli."

Punkt bez powrotu został już jednak przekroczony. Izrael poczuł krew i zdecydował się na “dokończenie spraw”. Czy inwazja popchnie Iran do wejścia do wojny? To opcja mało prawdopodobna, jednakże przy tak niestabilnej sytuacji niczego nie można wykluczać. Aktywne z pewnością byłyby proirańskie bojówki, w tym jemeńska Houthi. Atak Izraela na jemeńskie lotnisko i port Hodeida w Jemenie, do którego doszło 29 września sugeruje, że Izrael wielowektorowo przygotował się do operacji lądowej.

Teraz wojna może pójść w wielu kierunkach. Opcja optymistyczna to realizacja ograniczonej kampanii i wycofanie się IDF pod własną granicę, choć siły przy niej rozmieszczone sugerują że operacja będzie miała znacznie szerszy i brutalny charakter. Opcja pesymistyczna to rozlanie się konfliktu na cały Bliski Wschód, który ponownie stanie w ogniu.

Jak będzie? Przy takiej ilości zmiennych nikt nie jest w stanie tego przewidzieć.

Źródła:

Hubert Walas

Założyciel Good Times Bad Times, autor tekstów.

Regiony

Tematy

Serie YT

Tagi

Izrael likwiduje Nasrallaha i dokonuje inwazji na Liban

Dni, które wstrząsnęły Hezbollahem

“Zabijesz jednego, przyjdą kolejni”.

Mogą Cię również zainteresować

Nowa mapa minerałów krytycznych.

„Plan pokojowy” odrzucony. Surowce „dogadane”.

Niemiecki model gospodarczy jest „Kaput”?